Etnografie van Noord Afrika
Het is misleidend om te denken dat de scheiding tussen de twee bevolkingsgroepen in Noord Afrika, de Arabischtaligen en de Amazightaligen is gebaseerd op twee verschillende etnische groepen, namelijk de Arabieren en de Imazighen. Dit verschil is eerder te wijten aan het feit dat het Tamazight (taal) zich gehandhaafd heeft in de bergachtige gebieden die moeilijk toegankelijk waren voor indringers terwijl deze taal elders plaats moest maken voor een nieuwe het Arabisch.
Men kan met zekerheid zeggen dat verschillende bevolkingsgroepen zich heel vroeg in de Maghreb hebben gevestigd. Met uitzondering van groepen mensen die zich niet mengden met de lokale bevolking, namelijk de Europeanen sinds een eeuw ongeveer en de Joden sinds de oudheid, zijn alle andere volkeren opgenomen in de Amazigh massa. De semieten zijn hier en voorbeeld van: Feniciërs, Arabieren. Anderen zoals de Indo-Europeanen, Latijnen, Germaanse Vandalen, de Grieken alsmede de Turken en de Negroïde bevolking uit Afrika, het zuiden van de Sahara werden allen geassimileerd aan het Noord Afrikaanse cultuur. Toch mogen wij niet aannemen dat al deze elementen de etnische samenstelling van de Maghreb hebben veranderd. Het aantal was gering vergeleken bij de lokale Amazigh bevolking.
De Germaanse Vandalen waren slechts met een man of 80.000. De Arabische migratie was ook niet indrukwekkend groot. De legers die men naar Noord Afrika uit het Midden Oosten stuurde in de VII en de VIII eeuw konden maximum 150.000 man bereiken. Daarnaast moet men er rekening mee houden dat een aantal van hen gestorven zijn gedurende de veldtochten en de opstanden tijdens de Amazigh opstanden en oorlogen tegen de nieuwe invasie uit het Oosten. Men kan hieraan nog hooguit 200 a 300.000 mensen toevoegen waaronder kinderen, vrouwen, handelaren, missionarissen, die in de loop van de tijd zich nog eens kwamen vestigen.
Al met al zal men dus kunnen concluderen dat de huidige etnische samenstelling van Noord Afrika min of meer hetzelfde is gebleven als in vroegere tijden, ondanks al deze nieuwe etnische groepen.
Bron: Charles-André Julien, Histoire de l’Afrique du Nord. Payot, 1952.
Riffijnsbloed 